Ans is gastvrouw Oncologische Ondersteuning Psychosociale Zorg in het IJsselland Ziekenhuis. Zij schreef een mooie column over haar werk.
De ochtend nadert z’n end op de oncologische dagbehandeling. Her en der zitten wat mensen te knikkebollen, de stofjes in hun infuus maken hen wat slaperig. Het boek waarin men leest zakt, net als de oogleden, langzaam een stukje naar beneden. De ogen openhouden, valt steeds zwaarder. Een enkeling schrikt af en toe op van een piepend infuus alarm, om vervolgens weer wat weg te doezelen. Is het de spanning die wat afneemt nu het infuus eenmaal loopt, of wellicht een gevoel van acceptatie dat de zware behandeling z’n werk gaat doen? Of de tol van een slapeloze nacht voorafgaand aan vandaag, want het is en blijft een spannend gebeuren of je nu voor een eerste kuur komt of de zoveelste.
Maar dan……in de verte klinkt gerammel en de geur van soep kringelt langzaam de afdeling op: De soepkar is in aantocht! De ogen gaan weer open en de meeste mensen snuiven de geur al genietend op. Echt heel misselijk is nog maar een enkeling, de toegediende medicijnen om de misselijkheid tegen te gaan helpen meestal wel. De voedingsassistente komt met haar kar de afdeling op en schept voor wie het wil een heerlijke kom soep in Het wordt dankbaar ontvangen, even een momentje met wat anders en een kom soep gaat er altijd wel in! Of zoals mijn oma altijd zei: Daar bekom je op! En dat zie je voor je ogen gebeuren, men knapt er echt even van op. De soep verwarmt letterlijk en figuurlijk. Bij een ‘bakkie troost’ denken we altijd aan koffie, maar deze kom soep biedt minstens zoveel troost!
